Ya he defendido en más de una ocasión la idea de que el mundo del saber (letras, ciencias, artes, tecnología…) no se puede separar rígidamente, pues ello supone una amputación que sólo empobrece al ser humano, ser en el que se aúnan la capacidad de sentir y de pensar de un modo extraordinario.
Así, a lo largo de todos los tiempos, encontramos múltiples cruces entre Filosofía y Poesía, que han dando lugar a la poesía metafísica, a la filosófica, a la social… en las que la poesía es vista unas veces como expresión de las múltiples paradojas que conforman la vida humana, y otras como un instrumento para cambiar el mundo, denunciando las injusticias sociales que nos rodean. Y es que sin duda alguna, la creación literaria es uno de los pilares fundamentales de la resistencia cultural y por ello quería reconocer aquí el mérito de todas aquellas personas que han apostado y apuestan a esta noble tarea.
Pero no voy a dedicarme en este post a hablar de reconocidos filósofos o poetas de otras épocas, sino de Manuel Daporta Cendán, alumno que tengo el privilegio de tener en clase y que acaba de ganar la medalla de plata en la modalidad de poesía del certamen de Premios Literarios Minerva, concurso de gran prestigio por la calidad de sus obras y que abarca a toda Galicia.
Me parece un ejemplo perfecto de esas dos facetas complementarias del ser humano, la pasión y el pensamiento, el sentimiento y el raciocinio… pues en este joven de 17 años se unen una gran capacidad intelectual y formación cultural con una maravillosa sensibilidad.
De ello es muestra el poemario con el que ganó el premio, en el que integra con éxito el pensamiento y la sensación en una misma expresión.
Con el debido permiso del autor, comparto con todos vosotros su fantástica obra. Espero que disfrutéis con ella.
Mar de silencio
O que se atopou abaneándose
no muro indiano dun deserto de auga
deuse conta de non saber nadar
cando sentiu a terra nos pés
Ninguén lle dixera
que o mar,
leva mariñeiros como as sereas,
coa súa voz …
O asolagar das ondas no pequeno bote
e a xordeira do que só ten frío
o repenicar do bufo dos ceos
que castigaban con aquel vento,
aquelas ondas,
ao mariñeiro que só ía pescar,coma sempre pescar no mar
Foi o único que lembrou
mergullado baixo as cifras do sinistro silandeiro
dos home que deixaban as casas,para facer camposanto
aquel cabo, que loitaba ao Atlántico
Ninguén lle contara ao mariñeiro
que xa non se choraba na costa
polos corpos que as escumas levaban ao alén dos argazos
que os correlimos voaban sempre
e as botas dos que se afogaban perdíanse
na ausencia dos que estiveran
para endexamais quentar outros pés
ninguén lle contara nada
por que todos o sabían,el sabíao
no mar quedan os soños dos que non puideron vivir nas súas costas;
no mar quedan os ósos, dos que saben que ninguén lles contou nada
As letras prohibidas
No estante do vello
agóchanse os libros clandestinos
que faltaron a promesa ao silencio
e berraron aínda nos fuscos do lume.
Aqueles libros polos que se abriron escolas
que logo pecharon,
onde ficaron cárceres …
Alí onde habita o aire de chumbo e ferro
e a fame do que non come por ter prohibido pensar.
Non parecen gran cousa cos seus lombos amarelados,
nin as páxinas recortadas
dun branco tan íntimo
que perdeu a cor no cinceiro.
Que lles pasa aos homes que teñen tanto medo da poesía?
Que lles pasa a eses que queimaron o que non leran?
Que tiñan medo de mirar aos ollos
e sospeitar que se equivocaran,
tiñan medo de non durmir pensando nas leiras
nas que só quedaba á terra erma,terra que antes era magnolia
tiñan tanto medo do que non sabían,
dos libros que non ardían.
Foron testemuñas da historia
que esvaeceu entre lignito e fuel.
Mais, o vello non a esquece
e a agocha no exilio dos marcos de prata,
esperando esmagar os xeonllos a un neno
co peso dos ollos cansos,das letras prohibidas,do fardel dos homes
Zapatillas
No chan están as zapatillas vermellas
pero non son miñas,
son roubadas,
nada pode ser do que non fixo nada.
Detrás de Made in china
está un home que non coñezo, que ten nome,
está unha muller que teceu coas súas mans
o logotipo dalgunha marca da que non entende máis aló
da cor moura que lle deu aos ríos,
está un neno que non xoga á cometa por ter que madrugar;
por ter que madrugar,que deixou de cabalgar bolboretas
para nadar en lamazais de fentos fósiles
Cando merco as zapatillas
sen coñecer o nome,sen mirar as mans da fiandeira
e preguntarme por que o neno deixou o sorriso na escola,
que estou pagando?
Por iso as miñas zapatillas, non son miñas
eu non as fixen,
eu non sei quen as fixo; cando teña frío, pensarei en vós
e sentirei a inxustiza baixo os pés.
Eu colaborei co homicida que non mata,
defendo o progreso dos moi ricos sobre as costas dos pobres,
eu tinguín as nubes imperiais co sulfuro destas teas hoxe vermellas,
so eu;
sen escusas, mátame o frío dos pés,
xéame a miña conciencia ferruxenta,
cando poña as zapatillas vermellas,
lembrareime;
non son miñas,son roubadas
Autor: Milhomes
No hay comentarios:
Publicar un comentario