COMPARACIONES GENERALES PARA LA ABAU

 COMPARACIÓNS XERAIS E/OU INFLUENCIA POSTERIOR

Nun comentario de texto completo espérase que ademais de contextualizar o texto e o autor do mesmo e analizar o seu contido e teoría, comparémolo con outros autores e/ou movementos filosóficos.

Aínda que as comparacións máis concretas e precisas deben intercalarse durante o comentario, segundo sexa pertinente, podemos preparar certas COMPARACIÓNS MÁIS XERAIS que nos sirvan para completar o comentario de texto e mesmo pechalo.

EXEMPLOS:

1)    Posto que o pensamento dos dous grandes clásicos (PLATÓN e ARISTÓTELES) será recollido polos medievais, poderiamos explicar o seguinte:

A filosofía clásica perdura durante séculos e constitúe a base da cultura occidental, entre outras cousas pola interpretación cristiá da filosofía grega que ten lugar na época Medieval da man de pensadores como San Agustín e Santo Tomás.

Principalmente, a filosofía grega que se reinterpreta baixo un prisma cristiá é a platónica, por ser a corrente de pensamento que mellor encaixaba co pensamento cristián. Isto é o que fai SAN AGUSTÍN DE HIPONA (s.V), un dos principais Pais latinos da Igrexa Católica, abríndose con el toda unha corrente platónico-agustiniana con filósofos como SAN ANSELMO (s.XI) e BUENAVENTURA (s.XIII). Nas teses de San Agustín, tanto nas ontolóxicas (primacía do mundo celestial sobre o terreal), como nas epistemolóxicas (primacía do coñecemento racional e da contemplación das Verdades Absolutas sobre o coñecemento sensorial) e nas antropolóxicas (visión do home como "un alma racional que se serve dun corpo mortal e terreo"), queda patente a influencia de Platón.

Pero no s.XIII (Baixa Idade Media) trúncase esta corrente e prodúcese unha transformación do pensamento cristián debido en gran parte á irrupción en Occidente da filosofía aristotélica a través de pensadores árabes e á síntese entre cristianismo e aristotelismo feita por SANTO TOMÁS DE AQUINO. Nas teses deste filósofo e teólogo dominico amósase a enorme influencia de Aristóteles. Así, por exemplo, seguindo a concepción aristotélica do coñecemento, parte das realidades sensibles (as criaturas, consideradas efectos) para intentar demostrar a existencia de Deus como a súa causa. Na primeira das vías, a máis xenuinamente aristotélica, parte do feito do movemento para alcanzar a existencia de Deus como motor inmóbil. Na súa antropoloxía, afirma que no ser humano dáse unha unión substancial: cada individuo humano é unha sustancia única composta por alma e corpo, sendo á súa vez a alma principio de vida, forma e acto do corpo. Por outro lado, a súa ética caracterízase por ser eudemonista (felicidade como fin último do home), teleolóxica (o ser humano, como ser racional, tende a buscar a Verdade e a convivir en sociedade) e intelectualista (a felicidade humana reside na contemplación da Verdade, que neste caso é Deus, e acádase mediante a Virtude, conduta adquirida ou hábito de natureza boa).

2)    Outro exemplo sería comentar como tanto a teoría dos clásicos (PLATÓN e ARISTÓTELES) como a de pensadores modernos como DESCARTES e KANT, será cuestionada por NIETZSCHE no século XIX. Para iso, poderiamos explicar o seguinte:

Esta teoría será criticada moi duramente na época contemporánea por NIETZSCHE, filósofo vitalista alemán do s. XIX que fai unha crítica total da cultura europea. Sostén que o principal erro da metafísica e da moral tradicionais é que son “antinaturais”, é dicir, se opoñen á vida.  Esta “antinaturalidade” débese ao medo e resentimento do home ante a realidade da vida e comeza especialmente co Platonismo. Sócrates fixo triunfar a razón contra a vida, pero foi Platón quen creou outro mundo fictício, desvalorizando o mundo real. Isto foi asumido polo Cristianismo, que invéntase un mundo celestial e fomenta valores mezquinos como a obediencia e o sacrificio. A idea dun “máis aló” e de Deus constitúen un obstáculo contra a vida e por iso hai que acabar con eles, liberando así ao ser humano dun gran peso que lle impide superarse e transformarse en “Superhome”. Para Nietzsche, a vida ten valor por si mesma, e non hai que buscarlle outra explicación nin impoñerlle ningunha norma nin imperativo, senón só gozar dela. Iso é o que fai o “Superhome”, que caracterízase entre outras cousas polas ánsias de vivir a vida tal e como é e por estar libre de todo prexuízo moral.

Por outro lado, Nietzsche ataca a “vontade de verdade” que impera na tradición e que procede de desestimar os sentidos e sobreestimar a razón. Afirma que os principais conceptos metafísicos son só ficcións que designan e etiquetan, pero non captan a realidade. Contra o dogmatismo metafísico clásico e moderno, Nietzsche afirma que a realidade é dinámica e cambiante, e ademais, as formas de comprensión humanas tamén están suxeitas ao devir a á diversidade de perspectivas, polo que é imposible realizar unha comprensión fixa e definitiva da realidade. É por isto polo que Nietzsche exalta o poder da imaxinación metafórica e creativa do ser humano para intentar explicar a realidade.